Վերաբնակիչների և բնիկների միջև կնքվում էր «խաղաղության պայմանագիր»

Մի ժամանակ ամերիկյան հնդկացիների մասին էի կարդում, և մի հետաքրքիր երևույթ էի նկատել՝ թե ինչպես էին նրանց իրենց հողերից հանում ու կոտորում։

Ամեն ինչ սկսվում էր նրանից, որ վերաբնակիչների և բնիկների միջև կնքվում էր «խաղաղության պայմանագիր», թե բա՝ հողը շատ է և բոլորիս էլ կբավարարի, եկեք խաղաղ ապրենք։ Հետո արդեն սկսվում էր կինոն։ Հնդկացիների ճանապարհներին անցակետեր էին դնում, փոխում էին գետերի հուները, հնդկացիներ էին կորում։ Այսպես, ժամանակի հետ, հնդկացիների մոտ բողոքի եռման աստիճանը այնքան էր բարձրանում, որ դիմում էին զենքին։

Վերաբնակիչները՝ արա, բայց դուք էս ի՜նչ ագրեսիվ եք, մենք ձեզ հետ խաղաղության պայմանագիր կնքենք, կոնստրուկտիվ բանակցություններ տանենք, իսկ դուք ձեռքներդ զենք վերցնե՞ք…

Ու սկսվում էր ֆորմալ կերպով բնիկների կողմից հրահրված պատերազմը։ Արդյունքում՝ բնիկները կոտորվում և եղածն էլ կորցնում էին։

Այս երևույթը Ջեյմս Քեմերոնը շատ լավ նկարագրել է իր «Ավատար» ֆիլմում։ Հիշում ե՞ք՝ "ответим террором на террор" արտահայտությունը։

Հնդկացիների հետ նմանություններ չե՞ք տեսնում:

Որպեսզի հաղթենք թշնամուն, նախ նրան պետք է հաղթել հնարամտությամբ՝ խաղը վարելով ըստ մեր կանոնների։ Իսկ հնարամտությունը և գավառամտությունն ու գավառական շուստրիությունը իրար բացառող կատեգորիաներ են։

Վահրամ Մարտիրոսյան

Մեկնաբանություններ